Πως ξεκίνησαν όλα 

 Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

Το animation σχετίζεται κατ' εξοχήν με τον κινηματογράφο, και προηγήθηκε αυτού. Το 1892, έγινε η πρώτη προβολή του Οπτικού Θεάτρου από τον Emile Reynaud, στο "φανταστικό θάλαμο" του Μουσείου Γκρεβέν. Ο Reynaud δημιούργησε την οπτική ψευδαίσθηση της κίνησης με την βοήθεια καθρεφτών σε κατάλληλες γωνίες. Το 1895, στην Αμερική κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα καρτούν από τα ComicStrips, 

τα οποία δημοσίευαν σε συνέχειες οι εφημερίδες με έναν καθαρά γελοιογραφικό χαρακτήρα. Αυτά βρίσκονται πολύ κοντά στη σύγχρονη αντίληψη του καρτούν, και δομικά και εκφραστικά. Οι πρώτες μονάδες παραγωγής καρτούν δημιουργήθηκαν στις Η.Π.Α. ανάμεσα στα έτη 1909 και 1920.

Ο κόσμος του τότε αναδίδει ένα άρωμα αθωότητας και αφέλειας, χωρίς αυτοματισμούς ή ανταγωνισμούς. Ένας ονειρικός κόσμος απόδρασης για τον ταλαιπωρημένο σύγχρονο άνθρωπο, όπου δεν υπήρχε θέση για τη βία, την καταπίεση, το άγχος, την αλλοτρίωση που το σημάδεψαν τα κατοπινά χρόνια. Έκτοτε αποτελεί μια επιστήμη, ή καλύτερα τέχνη. Ανυπολόγιστα χρήματα δίνονται κάθε χρόνο από τις εταιρείες κινουμένων σχεδίων. Και νέες τεχνολογίες προβάλουν συνεχώς ώστε να ικανοποιήσουν το αισθητικό μας κριτήριο.
Ο όρος animation προέρχεται από το λατινικό anima, που σημαίνει "ψυχή" ή και "πνεύμα". Το ρήμα "toanimate" μπορεί να αποδοθεί ως "ζωντανεύω", "δίνω ζωή και κίνηση". Δεν αναπαριστά πιστά την πραγματικότητα, αλλά ξεκινώντας από μια αρχική ιδέα, ο δημιουργός πλάθει στη φαντασία του χαρακτήρες, τους οποίους και αναπαριστά στο χαρτί ή ευρύτερα στα πιο σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα. Οι δυνατότητες αναπαράστασης άπειρες, όπως και οι επιδιωκόμενοι σκοποί. Ο καλλιτέχνης δηλαδή σκιτσάροντας, μπορεί να δώσει υπόσταση από την πλαστελίνη ως και στα καλώδια του ηλεκτρονικού υπολογιστή, διακωμωδώντας παράλληλα καταστάσεις ή καταγγέλλοντας δυσμενή φαινόμενα.
Πάντως, υπάρχουν επιλογές για όλα τα γούστα. Θεματικά μπορείς να τα κατηγοριοποιήσεις ως καρτούν με ζώα, μάχες, υλικά αντικείμενα, φανταστικά, ιστορικά γεγονότα, ακόμη και συγχρονικά, μύθους και παραδόσεις λαών, σατιρικά, πορνογραφικά, ιδεογραφικά∙ λίγο πολύ όπως η ταξινόμηση των κινηματογραφικών ταινιών. Χωρίς να επιδιώκω τη διαφήμιση, θα αναφέρω ενδεικτικά κάποια κινούμενα σχέδια, που ίσως έχετε και εσείς δει: " Γκέρτι , η Δεινόσαυρος" , "Παναγία των Παρισίων", "Περσέπολις", "Kung fu Panta", "Νέμο", "Λούκυ Λουκ", "Η Μικρή Γοργόνα" , "Dragon ball", "Thunder Couch", "Οι Ήρωες του Δάσους", "Γουόλ-Υ" , "Ο Ρατατούης" , "Σούπερ Μάριο", "Ghostbusters" , "Χόρτον" , "Τσάρλι και Λόλα" , "Batman", "Αστυνόμος Σαϊνη", "Happy tree friends".

Πόσα πολλά μπορεί κανείς να αναφέρει... Όλα αυτά ,όμως , είναι πολύ λίγα για να γνωρίσει κανείς την μαγεία των κινουμένων σχεδίων. Το κείμενο αυτό, δεν μπορεί ούτε να εξαντλήσει το θέμα των καρτούν ούτε να σας πείσει για την αξία αυτού του φαντασμαγορικού κόσμου. Απλά παραμένει μια πρόταση για την επόμενη φορά που θα επιλέξετε να δείτε μια ταινία. Και αν τελικά το κάνετε, μην απορήσετε που θα νοιώσετε τον ίδιο ενθουσιασμό με όταν ήσασταν παιδιά

 Φαντασμαγορία! Το πρώτο κινούμενο σχέδιο στην Ιστορία..

 O Emile Cohl είναι ο “δημιουργός” του πρώτου κινούμενου σχεδίου στην Ιστορία. Το 1908.Προβλήθηκε στις 17 Αυγούστου

Στην ουσία είναι η πρώτη ταινία εξ’ ολοκλήρου φτιαγμένη με κινούμενα σχέδια.

Ο Emile Cohl (Wikipedia) πέθανε ξεχασμένος και άγνωστος. Είναι πιθανότατα ο εφευρέτης και του stop motion κ.α. Θα μπορούσε να ζηλέψει κανείς την μποέμικη ζωή του ίσως ακόμα την αντοχή του σε τόσα γυρίσματα της τύχης και της μοίρας.

Η τελευταία του ταινία λεγόταν “Η μαριονέτα ψάχνει ένα σπίτι”, δεν είναι τυχαίο, στα μάτια μου τουλάχιστον.

Αν κάνουμε όσα κάνουμε για να μας αναγνωρίσουν τότε καλύτερα να το ξανασκεφτούμε. Κι αυτό αφορά τον κάθε ένα από μας. Αντίθετα από αυτό που λέμε συνήθως δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες που δεν αναγνωρίζονται, κανείς δεν αναγνωρίζεται, ούτε ο επιστήμονας ούτε ο οδοκαθαριστής ούτε ο πολίτης που σέβεται τον εαυτό του και την δικαιοσύνη. Την δκαιοσύνη όπως πηγάζει μέσα του κι όχι όπως την επιβάλλει η ανόητη εποχή του και οι άθλιοι μικρόψυχοι ή έστω ξεχασμένοι συμπολίτες του.

Είναι ιδιαίτερα σημαίνον αυτό το φιλμ. Σημειώνω το στοιχείο του ανθρώπινου χεριού, που “δίνει” ζωή.. Την απορία που ποτέ δε τελειώνει μπροστά στους φυσικούς νόμους. Στους νόμους που επιτρέπουν ο κόσμος να είναι προβλέψιμος και, το σημαντικότερο, “χρήσιμος”  .Την έκπληξη και την μέθη που γεννά η διαχείριση αυτών των νόμων και την αίσθηση της δύναμης. Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία για όλα αυτά τα έργα που “ζωντανεύουν πράγματα “νεκρά” ή “χωρίς ζωή”.

Δείτε πως ο χαρακτήρας ξεκινά κρεμάμενος στο κενό, με ένα χαμόγελο. Δείτε πως στο τέλος δεν έχει τέλος. Και το άλογο του είναι ξύλινο, η άλογη ιστορία κινείται από κάπου αλλού..

Ένα άλλο στοιχείο, θεμελιώδες κι αυτό, είναι η ελευθερία και η αχαλίνωτη εξέλιξη της ιστορίας και των μορφών. Από την πρώτη στιγμή τα κινούμενα σχέδια έπαιζαν με τον πλούτο των σχημάτων και με την απεριόριστη φαντασία, με το θαυμαστό και το ακραίο, με το σώμα που κόβεται κομμάτια κι όμως δεν καταστρέφεται, με τον εχθρό τον τεράστιο που λέγεται φόβος και γίνεται σκόνη ,με το πόσο ο χώρος είναι σχετικός και πόσο η επιθυμία είναι ήδη μία εμπειρία και μια πραγματοποίηση…

 Η ιστορία του Μίκυ Μάους

Ανθρωπόμορφο ποντίκι, σύμβολο της Disney και μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες παγκοσμίως. Δημιουργός του, ο Ουόλτ Ντίσνεϊ, που εμψύχωνε με τη φωνή του τον Μίκυ στα πρώτα του βήματα.

Η επίσημη ημερομηνία «γέννησης» του Μίκυ Μάους είναι η 18η Νοεμβρίου 1928, όταν πρωταγωνίστησε στην ταινιούλα «Steamboat Willie», που ήταν η πρώτη ομιλούσα ταινία στο χώρο των κινουμένων σχεδίων. Στην πραγματικότητα, ο Μίκυ είχε κάνει την εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη λίγους μήνες πριν και συγκεκριμένα στην ταινία «Plane Crazy» (15 Μαΐου 1928).

Ο Ντίσνεϊ εμπνεύστηκε τον Μίκυ στις αρχές του 1928, ταξιδεύοντας σιδηροδρομικώς για δουλειές σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της ζωής του. Μόλις είχε χάσει τα εμπορικά δικαιώματα του πρώτου του ήρωα, του λαγού Όσβαλντ και οι περισσότερο συνεργάτες του είχαν αποσκιρτήσει στον μεγάλο του αντίπαλο Μπομπ Μιντζ των Universal Studios. Ο Ντίσνεϊ δεν θα έκανε ποτέ το ίδιο λάθος και θα προάσπιζε στο εξής με τον εντελέστερο τρόπο τα εμπορικά δικαιώματα κάθε ήρωα που παρουσίαζε.

Μόλις επέστρεψε στο Λος Άντζελες έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά, μαζί με τον σπουδαίο κομίστα Ουμπ Αϊγουερκς και σε λιγότερο από τρεις μήνες ο Μίκυ έλαβε «σάρκα και οστά». Αποφάσισε να του δώσει το όνομα Μόρτιμερ, αλλά η κυρία Ντίσνεϊ θεώρησε το όνομα πομπώδες και αντιπρότεινε το Μίκυ, που επικράτησε τελικά. Η επιτυχία του μικροσκοπικού ποντικού ήταν άμεση. «Όταν ο κόσμος γελάει με τον Μίκυ, το κάνει επειδή είναι τόσο ανθρώπινος. Αυτό είναι το μυστικό της δημοτικότητάς του» συνήθιζε να λέει ο Ντίσνεϊ.

Στο σύμπαν των χάρτινων ηρώων, οι στενότεροι συγγενείς του Μίκυ είναι τα ανίψια του Μόρτι και Φέρντι και η αδελφή του Αμέλια. Η Μίνι είναι η αιώνια φιλενάδα του, διατηρεί στενή φιλία με τη μεγάλη οικογένεια των Ντακ, ενώ ο μεγάλος του αντίπαλος είναι ο Μαύρος Πιτ. Το σκυλί του Μίκυ ακούει στο όνομα Πλούτο. Τη φωνή τους στον Μίκυ δάνεισαν ο Ουόλτ Ντίσνεϊ (1929-1946), ο Τζέιμς ΜακΝτόναλντ (1946-1983) και ο Γουέιν Όλγουιν (1983-).

Στις πρώτες ταινίες του, ο Μίκι ήταν σκανδαλιάρης, ερωτύλος και ενίοτε κακός. Αργότερα έγινε ξερόλας, εξυπνάκιας, με λίγα λόγια ο «κύριος Τέλειος», το καλό παιδί. Ήταν το τίμημα της επιτυχίας για τον Ντίσνεϊ. Η προσωπικότητα του Μίκυ στις πρώτες ταινίες ήταν πιο σύνθετη και γι' αυτό πιο ενδιαφέρουσα σε σχέση με τον μονοδιάστατο χαρακτήρα της συνέχειας.

Η μεγάλη επιτυχία του Μίκυ προσήλκυσε το ενδιαφέρον των εκδοτών και στις 13 Ιανουαρίου 1930 έκανε την πρώτη του έντυπη εμφάνιση. Τέσσερα χρόνια αργότερα είχε το δικό του λήμμα στη διεθνούς κύρους εγκυκλοπαίδεια «Μπριτάνικα». Στην Ελλάδα κατέφθασε με μεγάλη καθυστέρηση από τις εκδόσεις Τερζόπουλου, μόλις το 1966. Την Παρασκευή 1η Ιουλίου ένα περιοδικό μικρού σχήματος, με τον Μίκυ στο εξώφυλλο έτοιμο να επισκεφθεί την Ελλάδα, προκάλεσε συναγερμό στις τάξεις των λιλιπούτειων αναγνωστών.

Ο Μίκυ έγινε ο πρώτος ήρωας κινουμένων σχεδίων που απέκτησε το δικό του αστέρι στο περίφημο «Πεζοδρόμιο της Φήμης» (Walk of Fame) στο Χόλυγουντ. Η τελετή έγινε στις 18 Νοεμβρίου 1978, ανήμερα των πεντηκοστών του γενεθλίων. Το αστέρι του Μίκυ βρίσκεται στη διεύθυνση: 6925 Hollywood Blvd. Για δεκαετίες ο Μίκυ Μάους μονομάχησε σκληρά με τον Μπαγκς Μπάνι της Warner για τον τίτλο του πιο δημοφιλούς ήρωα των κινουμένων σχεδίων. Το 1988 οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι τα βρήκαν και πρωταγωνίστησαν στην ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις «Ποιος παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ».

Η φήμη του Μίκυ γρήγορα μετατράπηκε σε πηγή εσόδων για την «Ντίσνεϊ», που είναι μία από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες του κόσμου. Ο μικροσκοπικός ποντικός πρωταγωνιστεί στον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τον τύπο. Εικονίζεται σε ρολόγια, μολύβια, σεντόνια, πετσέτες και σε πολλά ακόμα προϊόντα. Κάθε χρόνο συνεισφέρει στα ταμεία της «Ντίσνεϊ» πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ο Μίκυ Μάους είναι για κάποιους το σύμβολο της αμερικανικής αισιοδοξίας, επινοητικότητας και ενεργητικότητας, ενώ για κάποιους άλλους, ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του αμερικάνικου πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Η αμερικάνικη αντεργκράουντ κουλτούρα τον χρησιμοποίησε ως αντιήρωα στην ταινία «Ο Μίκυ Μάους στο Βιετνάμ» (1968).

H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΑΠΩΝΙΚΩΝ ΜΑΝΓΚΑ (MANGA) 

Manga (μάνγκα) (漫画) στα Ιαπωνικά σημαίνει Κόμικς. Εκτός Ιαπωνίας, ο όρος συνήθως αναφέρεται συγκεκριμένα στα ιαπωνικά κόμικς. Τα Manga αναπτύχθηκαν από την ανάμειξη ukiyo-e και δυτικής τεχνοτροπίας ζωγραφικής, και έφτασαν στη σημερινή τους μορφή λίγο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κάποια από τα μάνγκα που παράγονται στην Ιαπωνία διασκευάζονται σε anime, που συνήθως γίνονται αργότερα, όταν το εμπορικό ενδιαφέρον έχει ήδη διασφαλιστεί.Συχνά, κάποια στοιχεία τροποποιούνται έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ελκυστικό σε μεγαλύτερο κοινό ή για να ικανοποιεί διάφορους κανονισμούς.
Σε κατα λέξη μετάφραση μάνγκα σημαίνει "τυχαίες (ή παράξενες) εικόνες". Η λέξη μπήκε σε κοινή χρήση μετά τη δημοσίευση του Hokusai Manga (Χοκουσάι Μάνγκα) (北斎漫画)τον 19ο αιώνα. Αυτό περιείχε ταξινομημένα σχέδια του καλλιτέχνη Hokusai της τεχνοτροπίας ukiyo-e (Ουκίγιο-ε) (浮世絵). Παρόλα αυτά, τα gi-ga (γκι-γκα) (κατά λέξη μετάφραση: "αστείες εικόνες") που ζωγραφίζονταν τον 12ο αιώνα από διάφορους καλλιτέχνες, περιέχουν πολλές ιδιότητες των μάνγκα όπως είναι η έμφαση στην ιστορία και οι απλές, καλλιτεχνικές γραμμές.
Τα μάνγκα αναπτύχθηκαν από την ανάμειξη ukiyo-e και δυτικής τεχνοτροπίας ζωγραφικής. Όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν το εμπόριο με την Ιαπωνία, η τελευταία επεδίωκε να εκσυγχρονιστεί και να φτάσει τις υπόλοιπες χώρες. Για αυτό το λόγο, εισήγαγαν δυτικούς καλλιτέχνες να διδάξουν έννοιες όπως η γραμμή, η μορφή και το χρώμα στα οποία δε δίνονταν ιδιαίτερη σημασία στο ukiyo-e(Εκεί, η ιδέα την οποία αντιπροσώπευε η εικόνα θεωρούνταν σημαντικότερη).Τα μάνγκα, όπως έγιναν γνωστά τον 20ο και 21ο αιώνα ξεκίνησαν λίγο μετα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν άρθηκε η απαγόρευση για ό,τι μη-προπαγανδιστικό και πολλοί εκδότες άρχισαν να εμφανίζονται.
Κατα τη διάρκεια του 20ού αιώνα, ο όρος μάνγκα αναφερόταν στα κόμικς, παρόλο που στη Ιαπωνία αυτή η λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει παιδικά κινούμενα σχέδια. Η αντίστοιχη αγγλική λέξη (comic) είναι ο περισσότερο χρησιμοποιούμενος όρος. Δύσκολα μπορεί να θεωρηθούν ισοδύναμα με τα αμερικανικά κόμικς, αφού τα μάνγκα είναι πολύ σημαντικότερο μέρος της ιαπωνικής κουλτούρας από ότι τα κόμικς για τους αμερικανική. Χαίρουν σεβασμού τόσο σαν τέχνη όσο και σαν μια μορφή λαϊκής λογοτεχνίας. Όπως και τα αμερικανικά κόμικς, έτσι και τα μάνγκα έχουν υποστεί κριτική τόσο για τα μεγάλα ποσά βίας όσο και για διάφορα σεξουαλικά θέματα που φιλοξενούν στις σελίδες τους. Από την άλλη μεριά, δεν έχει γίνει καμιά επίσημη προσπάθεια ούτε θέσπιση νόμου για να περιορίσει τη θεματολογία των μάνγκα (εξαίρεση: Απαγορεύεται η πώληση σε μεγάλο βαθμό απρεπούς υλικού). Αυτού του είδους η ελευθερία επέτρεψε στους δημιουργούς να φτιάξουν μάνγκα για κάθε ηλικία και για πάρα πολλά θέματα.
Τα περιοδικά μάνγκα έχουν συνήθως πολλές σειρές που εξελίσσονται παράλληλα. Σε κάθε τεύχος αφιερώνονται περίπου 20–40 σελίδες για κάθε σειρά. Τα περιοδικά αυτά συνήθως τυπώνονται σε χαμηλής ποιότητας χαρτί εφημερίδας και το μέγεθός τους εκτείνεται από 200 μέχρι και 850 σελίδες. Περιέχουν, ακόμη, μικρές αυτοτελείς ιστορίες και yonkoma (四コマ) (το αντίστοιχο του αγγλικού comic strip). Κάποιες σειρές μπορεί να συνεχίζονται για χρόνια αν είναι επιτυχημένες. Πολλές φορές οι δημιουργεί δημοσιεύουν αυτοτελείς ιστορίες με τις ιδέες που έχουν ώστε να γίνουν γνωστοί. Αν λάβουν καλές κριτικές τότε συνεχίζουν.
Όταν μια σειρά συνεχιστεί για αρκετό καιρό, τότε τα επεισόδια δημοσιεύονται πολλά μαζί σε έναν τόμο στο μέγεθος κανονικού βιβλίου που ονομάζεται tankōbon (τανκόουμπον). Αυτοί οι τόμοι έχουν καλύτερης ποιότητας χαρτί και αγοράζονται από όσους θέλουν να προφτάσουν την ιστορία στο περιοδικό ή αν βρίσκουν το κόστος των εβδομαδιαίων ή μηνιαίων περιοδικών απαγορευτικό. Τελευταία, εκδίδονται "πολυτελείς" εκδόσεις καθώς η ηλικία των αναγνωστών μεγαλώνει και η ανάγκη για κάτι ιδιαίτερο αυξάνεται. Τα παλιά μάνγκα επίσης επανεκδίδονται με ακόμη χαμηλότερης ποιότητας χαρτί και πωλούνται 100 yen το καθένα.
Τα μάνγκα κατηγοριοποιούνται κυρίως ανάλογα με την ηλικία και το φύλο του κοινού στο οποίο απευθύνονται. Πιο συγκεκριμένα, βιβλία και περιοδικά που απευθύνονται σε αγόρια (shōnen) και κορίτσια (shōjo) διακρίνονται από το εξώφυλλο και τοποθετούνται σε διαφορετικά ράφια στα περισσότερα βιβλιοπωλεία.
Στην Ιαπωνία υπάρχουν τα μανγκα κίσσατεν (manga kissaten) όπου άνθρωποι πίνουν καφέ και διαβάζουν μάνγκα.
Πολλά πράγματα στην Ιαπωνία εμφανίζονται στην ίδια μορφή με τα μάνγκα. Ένα από αυτά είναι οι αφίσες επικυρηγμένων εγκληματιών.
Πολλά μάνγκα έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες σε αρκετές χώρες όπως η Κορέα, η Κίνα, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία και φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Στην τελευταία, τα μάνγκα αποτελούν ακόμη μικρή βιομηχανία σε σύγκριση με την τεράστια διείσδυση που έχουν παρουσιάσει τα anime. Στην Ελλάδα μπορεί κανείς να τα προμηθευτεί είτε από ηλεκτρονικά καταστήματα είτε από τα λίγα βιβλιοπωλεία που τα εισάγουν.
Παραδοσιακά, τα μάνγκα γράφονται από τα δεξιά προς τα αριστερά και έτσι εκδίδονται στην Ιαπωνία. Μερικές φορές, όταν εκδίδονται σε χώρες όπου τα κόμικς κανονικά διαβάζονται από τα αριστερά προς τα δεξιά, η εικόνα αντιστρέφεται για να μη μπερδεύονται οι αναγνώστες. Όμως πολλοί δημιουργοί, (όπως ο Akira Toriyama,δημιουργός του Dragonball) δεν ενέκριναν την τροποποίηση των έργων τους με αυτόν τον τρόπο. Πλέον, εξ' αιτίας της απαίτησης τόσο των δημιουργών όσο και των οπαδών, τα περισσότερα manga εκδίδονται χωρίς καμία τροποποίηση στην εικόνα.
Η δημοτικότητα των μάνγκα έχει οδηγήσει πολλές αμερικανικές εταιρίες να εκδίδουν δικά τους έργα, εμπνευσμένα από τα μάνγκα, στα οποία εφαρμόζονται οι ίδιες τεχνικές στο σχέδιο και στην ανάπτυξη της ιστορίας με τα ιαπωνικά μάνγκα. Το πρώτο τέτοιο έργο έγινε πραγματικότητα όταν το 1985 ο Ben Dunn (ιδρυτής της Antarctic Press) εξέδωσε το Mangazine και το Ninja High School.
Παρά το γεγονός ότι η εταιρία αυτή αναφέρεται σε τέτοια έργα με τον όρο "American Manga", δε δημιουργούνται όλα από Αμερικανούς. Πολλοί καλλιτέχνες που δουλεύουν στην εταιρία Seven Seas Entertainment σε σειρές όπως το Last Hope και το Amazing Agent Luna είναι Φιλλιπινέζοι ενώ μια άλλη εταιρία, η TOKYOPOP, απασχολεί Κορεάτες και Ιάπωνες καλλιτέχνες για να δουλέψουν σε τίτλους όπως το Warcraft και το Princess Ai.
Σε γενικές γραμμές, η τεχνοτροπία των μάνγκα είναι πολύ εύκολα αναγνωρίσιμη. Συνήθως, δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στις γραμμές παρά στη μορφή. Η αφήγηση και η τοποθέτηση των καρέ διαφέρουν από τα δυτικά κόμικς. Τα καρέ διαβάζονται από τα δεξιά προς τα αριστερά. Ενώ το σχέδιο μπορεί να φαίνεται πολύ ρεαλιστικό ή πολύ "παιδικό", συχνά παρατηρείται ότι οι χαρακτήρες μοιάζουν "δυτικοποιημένοι" ή ότι έχουν μεγάλα μάτια. Το τελευταίο έχει γίνει μόνιμο χαρακτηριστικό των μάνγκα και των Anime από τη Δεκαετία του 1960 όταν ο Osamu Tezuka (δημιουργός του Astro Boy, θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης τέχνης των μάνγκα) άρχισε να τα σχεδιάζει με αυτόν τον τρόπο, μιμούμενος την τεχνοτροπία των αμερικανικών κινουμένων σχεδίων της Disney. Δεν ενστερνίζονται, όμως, όλοι οι δημιουργοί μάνγκα τις συμβάσεις σε Anime όπως το Akira, το Sailo